امام حسین(ع) در کلام بزرگان غیر مسلمان

(بسم الله الرحمن الرحیم)
امام حسین(ع) خالق بزرگترین و زیباترین فداکاری انسانی در راه عشق به پروردگار در طول تاریخ بشریت است و شنیدن واقعه کربلا که سرشار از عواطف پاک انسانی است در هر زمانی انسان‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در این میان گفته‌های شخصیت‌های بزرگ غیرمسلمان در مورد این امام همام گویا و مؤید این حقیقت است.







«ادوارد گیبون» (1737-1794)، مورخ انگلیسی و عضو پارلمان این کشور در جلد پنجم بزرگترین اثر خود با نام «انحطاط و سقوط امپراتوری رم» می‌نویسد: تراژدی شهادت حسین در زمانی دور و آب‌وهوایی دور از تصور، احساسات سنگدل‌ترین خواننده را نیز برمی‌انگیزد.



«واشینگتن ایروینگ» (1783-1859)، نویسنده، مورخ و سیاستمدار آمریکایی می‌گوید: برای حسین(ع) این امکان وجود داشت که زندگی خود را با تسلیم شدن به اراده یزید نجات بخشد، لیکن مسئولیت او به عنوان یک پیشوا و مصلح اجازه نمی‌داد که او خلافت یزید را بپذیرد. بنابراین آماده شد تا با قبول هر ناراحتی و فشاری، دین اسلام را از چنگال بنی امیه برهاند. در زیر آفتاب سوزان سرزمین خشک و در ریگ‌های تفتیده عربستان، حسین ایستاد و جاودانه شد.



«تامس کارلایل» (1795-1881)، فیلسوف، نویسنده و مورخ اسکاتلندی عنوان می‌کند: بزرگترین درسی که ما از تراژدی کربلا می‌گیریم این است که حسین(ع) و همراهانش به‌شدت مؤمن به خدا بودند. آن‌ها نشان دادند که وقتی پای حق و باطل در میان باشد، برتری عددی تأثیری ندارد. پیروزی حسین با وجود عده کم یارانش مرا شگفت‌زده می‌کند.



«چارلز دیکنز» (1812-1870)، نویسنده معروف انگلیسی در مورد امام حسین(ع) می‌گوید: اگر حسین برای رسیدن به خواسته‌های دنیوی جنگید، چرا خواهر، همسر و کودکان خود را همراه برد. این همراهی گواه آن است که حسین تنها برای اسلام شهید شد.



«جواهر لعل نهرو» (1889-1964)، از رهبران انقلاب هند و اولین نخست‌وزیر این کشور پس از استقلال در مورد امام حسین(ع) گفته است: شهادت امام حسین(ع) برای همه جوامع و الگویی برای پیمودن راه عدالت و درستی است.



«رابیندرانات تاگور» (1861-1941)، شاعر و فیلسوف هندی و نخستین آسیایی برنده جایزه نوبل می‌نویسد: برای زنده نگه داشتن حق و عدالت به جای ارتش و سلاح، موفقیت با فدا کردن جان محقق می‌شود، درست به همان صورت که امام حسین قیام کرد. چنین پیروزی ابدی فقط توسط فردی که به خدای متعال ایمان دارد، به دست می‌آید.



«ادوارد گرانویل براون» (1862-1926)، نویسنده و مستشرق معروف بریتانیایی می‌گوید: یادآوری صحرای خونین کربلا که در آن نوه رسول خدا پس از شکنجه تشنگی و محاصره شدن با اجساد نزدیکان خود، به شهادت رسید، عمیق‌ترین غم‌ها را در هر انسانی برمی‌انگیزد، احساساتی که در برابر آن درد و و مرگ هم کوچک به نظر می‌رسند.



«ماهاتما گاندی»(1869-1948)، رهبر سیاسی و معنوی هند که ملت هند را در راه آزادی از استعمار بریتانیا رهبری کرد، در مورد امام حسین(ع)، می‌گوید: من معتقدم که گسترش اسلام نه با استفاده از شمشیر بلکه با شهادت حسین بن علی، این شخصیت قدسی آسمانی صورت گرفته است. من از حسین(ع) آموختم که چگونه درحالیکه مورد ظلم قرار گرفته‌ام به پیروزی دست پیدا کنم.



«ساروجینی نایدو» (1879-1949)، شاعره ملی هند می‌نویسد: من به مسلمانان تبریک می‌گویم که از میان آن‌ها، حسین(ع)، یک انسان کامل متولد شد، کسی که مورد احترام و ستایش همه جوامع است.



«آنتوان بارا»، نویسنده معاصر مسیحی اهل سوریه و نویسنده کتاب‌های «حسین در تفکر مسیحی» و «ده روز گرما» که ارادت خاصی به امام حسین(ع) دارد، سخنان زیادی در مورد امام حسین(ع) نقل کرده است، از جمله اینکه می‌گوید: اگر حسین(ع) از آن ما بود، همه جا برای او بیرقی برمی‌افراشتیم و با نام او همه را به دینمان دعوت می‌کردیم.